A mi padre, in memoriam, que hoy hubiera cumplido 91 años.

Duela urte batzuk Tere Irastortzaren poema txiki bat irakurri nuen. Egia esateko irakurtzen hasi nintzen, gehien bat, motza zelako; nire euskera “motza” bezelakoa. Asko gustatu zitzaidan eta Koldo Mitxelena kulturgunean nengoela koaderno batean kopiatu nuen.

Urteak pasata, poema horrek nire memorian utzitako paisaia, bat batean, lehenengo planoan jarri zitzaidan. Koadernoa ezin nuen aurkitu, poemaren tituloa gogoratu ere ez, eta beraz, ezagutzen ez nuen Tere Irastortza kontaktatzera ausartu nintzen facebook laguntzaz (las benditas -malditas, a veces- redes sociales…)

Eta bai!, “Izenik gabekoak”, hantxe zegoen. Beste bat,  “Eta badakit hitzak zailtzen direna”,  hartu nuen eta biak nahastuz hemen duzue.

M. Memoria da

M. miniatura da.

 M., nire Memoriaren miniatura

Alberto Lizarralde echándome un cable con el sonido (eskerrik asko!) y yo misma con la concertina y la voz.